Home
Over Floor
Avonturen en Blogs
Big Dreams
Daydreams
Contact

Search

© 2022 Adventure Virgin All rights reserved

Contact

Reis met mij mee

Wil je met mij in contact komen?
Stuur een mail naar floorockers[at]gmail.com

floorockers

Je dag beginnen vanuit rust en liefde. Dat is iets

Je dag beginnen vanuit rust en liefde. Dat is iets wat ik mezelf de laatste weken gun.

In plaats van als een gestreste kip direct mijn bed uit te springen en te gaan werken of een hardlooprun voor mijn werkdag in te persen waarbij mijn adrenaline omhoog wordt gestuwd en ik al hyperventilerend mijn ronde probeer te rennen om op tijd achter de laptop te zitten voor de dagstart, pak ik het nu anders aan.

Ik begin de dag met koffie op bed, samen met mijn lief. Daar kletsen we over wat de dag gaat brengen. Hij gaat naar zijn werk, ik pak mijn laptop... nee niet om te werken, maar om te dansen. Ja, als je mij dat een paar weken geleden had gezegd Floor en dansen had ik je breed in je gezicht uitgelachen. En ik moet er zelf nog steeds om lachen.

Maar het is voor een goed doel. Om mijn mood een boost te geven, want probeer maar eens te dansen met een chagrijnig hoofd: gaat niet!
Ik doe de dansworkouts van @pamela_rf zij is the best! Lekker met de heupen swingen gecombineerd met tig duizend squats, mountainclimbers, push-ups en andere workout oefeningen.

De buitendeuren gaan open en vanochtend schalde Aretha Franklin met A Natural Woman door de kamer. Als dat geen uplifting effect heeft weet ik het ook niet meer!

Na het dansen drink ik een tweede kop koffie en lees ik buiten op het bankje bij het water een paar hoofdstukken uit een boek tot een uurtje of acht.

Ik heb dit nodig om mezelf mentaal voor te bereiden op het werk. Omdat ik op de nieuwsredactie van de IND werk beginnen we iedere ochtend met het IND-gerelateerde nieuws door te nemen en dat is eigenlijk nooit vrolijk. Mensen die dankzij het ontmoedigingsbeleid van deze regering buiten moeten slapen zijn geen leuke berichten.

Maar door mezelf te moodboosteren (als dat al een woord is) en op het IND-nieuws na verder geen kranten, nieuws, tv of andere ellende tot me te nemen blijf ik de hele dag overwegend positief.

We hebben geen invloed op wat er om ons heen gebeurt, wél hoe je jezelf hier op voorbereidt en op reageert. Voor mij helpt het om mijn ochtend vanuit rust en liefde te starten.
Wat helpt voor jou?

Maak er een mooie dag van met hopelijk ook een hoop liefde! ❤

Intuïtief hardlopen. Je hebt écht geen trainings

Intuïtief hardlopen. Je hebt écht geen trainingschema nodig om je hardloopdoelen te bereiken.

3 jaar geleden in 2019 rende ik mijn eerste marathon. En ik deed wat de meeste mensen doen: een trainingschema van internet plukken die je belooft in 16 weken klaar te stomen voor een marathon. Al vanaf week 3 lag ik in de clinch met het schema. Want het is een standaardschema en houdt geen rekening met je werktijden, je emotionele binnenwereld, kwaaltjes die opkomen, mentale gemoedstoestand, voeding, slaap etc.

Ik probeerde er met andere hardlopers over te praten. Maar alle lopers die ik sprak verklaarden het schema heilig: 'Hardlopen vergt discipline en of je nu zin hebt of niet je volgt het trainingschema. Het schema is de basis, je werkt de trainingen af en heb je geen zin dan maak je maar zin. Het kan niet altijd leuk zijn!'.

Je raadt het al, ik maakte geen vrienden in de hardloopwereld. Want ik heb een andere visie op hardlopen. Hardlopen kan namelijk wel leuk zijn. Correctie, hardlopen is leuk! En ja, je moet een mate van discipline hebben, maar als ik echt geen zin heb of het niet goed zit tussen mijn oren heeft het helemaal geen zin om mezelf door een training heen te slepen.

Dat is trouwens ook iets. Ik noem het nooit trainingen. Ik ga gewoon een stukje rennen. Voelt veel vrijer. Hardlopen is namelijk mijn moment van ontspanning. Mijn moment voor mezelf en dat gaat niemand, ook geen trainingschema, verstoren.

Vaak weet ik niet eens voor hoe lang ik ga hardlopen. Omdat je pas tijdens het rennen erachter komt hoe je lichaam voelt, hoe het in je koppie zit. En daar luister ik naar. Omdat ik in de loop der jaren heb geleerd te vertrouwen op mijn lijf, mijn gevoel, mijn kunnen en mijn mentale gesteldheid. Ik weet wanneer ik kan doorpushen en wanneer ik een stapje terug moet doen. En dat ik de beste resultaten haal en mijn dromen waar kan maken als mijn lichaam en geest als een geoliede machine samenwerken.

Ik gooide het trainingschema in 2019 al snel overboord en besloot het op mijn eigenwijze manier aan te pakken. Iets wat ik nu intuïtief hardlopen zou noemen. De komende tijd zal ik wat meer hierover delen, omdat er meer wegen zijn naar een marathon 🏃

Is het al bijna weekend?? Voor mij wel, nog een pa

Is het al bijna weekend?? Voor mij wel, nog een paar mailtjes en dan gaat die laptop dicht! BAM!
Het goede nieuws: de badkamer is eindelijk af dus na mijn run kan ik douchen, en dat is zo onvoorstelbaar fijn! Want dat zout en zweet begon zich flink op te hopen 😆😅 ik was afgelopen week ontzettend blij dat ik vanuit huis werk, want nee dat wilde ik mijn collega's echt niet aan doen om live in hun buurt te komen 🤣
Fijn weekend allemaal!

Vanochtend in alle vroegte zwaaide ik mijn vriend

Vanochtend in alle vroegte zwaaide ik mijn vriend uit. Daar ging hij met zijn rugzak om naar de bushalte, om de bus naar Amsterdam te pakken. Op weg naar een nieuw leven. Een werkend leven in Nederland.

Vriendlief heeft een baan!

Ik ben zo ongelooflijk trots op hem. Woorden schieten daarin te kort om te beschrijven hoe trots ik ben. Het had zoveel voeten in aarde; bekrompen wet- en regelgeving, wanhopige pogingen, routes verkennen, telefoontjes met migratie advocaten, frustraties, geduld, een nieuwe nationaliteit, discriminatie, afwijzingen, volhouden en moed.
De moed om niet op te geven ook als het tegen lijkt te zitten.

En toen het wachten.

Wachten op die kans.

Tot iemand, net als ik, zijn kwaliteiten en talenten ziet.

Tot iemand hem de kans geeft om te laten zien wat hij in huis heeft.

Om hem perspectief te bieden.

Om zich in te zetten voor de maatschappij en te werken aan zijn eigen dromen.

De kans om een nieuw leven op te bouwen. Een leven samen met mij.

Vandaag stapt hij in dat nieuwe leven omdat een Amerikaans bedrijf in Amsterdam verder kijkt dan taal en diploma's en hem ziet voor wat hij is: een prachtig, warm en veelzijdig mens met unieke talenten en zoveel te geven dat hij niet in standaard hokje past.

Ik ben ongekend trots. En hoop dat hij het enorm naar zijn zin gaat hebben.

Een mooier begin van de week bestaat niet. Een fijne maandag allemaal!

De cocon en de buitenwereld. Ik heb Rotterdam inge

De cocon en de buitenwereld.
Ik heb Rotterdam ingeruild voor een typisch Noord-Hollands dorp inclusief water, weilanden, kerkjes, gerenoveerde huizen, Tesla's en elektrische bakfietsen. Welkom in Ilpendam.

De komende maanden wordt dit mijn thuisbasis. Mijn cocon. De plek waar ik de buitenwereld buiten kan laten en naar binnen kan keren. Waar ik kan werken aan mezelf. Rust kan vinden.

Althans dat hoop ik, want het huis dat ik gehuurd heb lijkt nu meer op een buurthuis en bouwput dan op een rustoord. Constant staat de buitenwereld binnen zonder te kloppen. Noord-Hollanders zijn nieuwsgierig, direct en vrijpostig. Het hele dorp lijkt te willen weten wie die nieuwe mensen zijn. En hoe het met de verbouwing van de badkamer gaat. Want die is nog niet klaar.

Toen ik vanochtend de gordijnen openschoof trof ik een buurtkind aan op de trampoline in de achtertuin. Gisterenavond stond de buurman ineens binnen, die had zichzelf binnengelaten met de sleutel om te kijken of alles oké is. Constant staan er vreemde mensen in de gang die even naar binnen lopen voor een praatje met de klusjesman. Soms vraag ik me af of ik te lang in het buitenland ben geweest want ik herken me niet meer in de omgangsvormen hier in Nederland.

Ik hecht aan privacy. Aan een plek waar ik me ongestoord terug kan trekken, waar ik de buitenwereld buiten kan sluiten zodat mijn binnenwereld deruimte krijgt. Zodat ik helemaal ongestoord, ongehinderd en ongefilterd mezelf kan zijn. Dat daar ruimte voor is en dat die cocon, die we denk ik toch allemaal af en toe nodig hebben, gerespecteerd wordt.

In het buitenland heb ik hier geen last van. Daar staan er geen mensen onaangekondigd op de stoep of wandelen gewoon bij je naar binnen. In een miljoenenstad als Boedapest ervaar ik meer rust en vrijheid. Daar heb ik de cocon die gerespecteerd wordt en kan ik zelf de buitenwereld opzoeken wanneer het mij past.

Voor nu probeer ik het te laten gaan. Straks als de badkamer klaar is sluit ik ook het buurthuis.
Bij mij geen touwtje uit de brievenbus. Ik introduceer opnieuw de deurbel. Omdat we allemaal de ruimte moeten krijgen om ons ongestoord te kunnen terugtrekken uit de buitenwereld in je eigen cocon.

Terwijl Rotterdam zich opmaakt voor de Wereldhaven

Terwijl Rotterdam zich opmaakt voor de Wereldhavendagen dit weekend, rende ik mijn laatste rondje bij zonsondergang. Morgen verhuis ik weer naar een andere plek waar ik voor iets langere tijd zal blijven. Maar ik ga deze stad missen.

Wat ik iets minder ga missen is de wijk waar ik nu zit. Ik zit in de wijk Charlois. Een karakteristieke volksbuurt zoals men dit zo positief kan omschrijven. Een wijk waar veel gebeurt en gedeeld wordt. Zoals de muziek, die dag en nacht aanstaat en doortrilt in de vloeren en dunne wandjes. De vele ruzies waar je getuige van mag zijn, inclusief slaande deuren en hysterisch gegil op straat. Het hele arsenaal aan ziektes dat je kunt krijgen en elkaar dus ook wordt toegewenst. Waar je nooit weet als je op straat iemand recht in de ogen aankijkt je een vriendelijke glimlach terugkrijgt of een agressieve 'Wat kijk je nou!'. En waar men communiceert door middel van anonieme brieven met dreigend taalgebruik omdat ik het gore lef had om uit mijn raam te kijken (tja daar zijn ramen voor dacht ik), maar dat blijkt absoluut niet de bedoeling te zijn, want dan kijk ik bij iemand naar binnen die aan privacy hecht, maar blijkbaar niet zo erg om de gordijnen te sluiten.

De eerste dagen kroop het onder mijn huid, maar inmiddels haal ik er mijn schouders bij op. Ik heb helemaal geen zin of energie om een confrontatie aan te gaan of om me te ergeren.

Dus werkte ik met oordoppen in, rende mijn rondje door de prachtige stad, wandelde veel, knuffelde met de kat waar ik voor zorg en wist dat dit tijdelijk zou zijn. Rotterdam is prachtig, met prachtige mensen, maar de volgende keer zoek ik een andere wijk uit met ietsjes vriendelijkere omgangsvormen, maar hé ik ben weer een ervaring rijker en zo kom je nog eens ergens 😉
Nog één nachtje Rotterdam. Slaap zacht 💤💤💤

Een heel blij en bezweet hoofd, want ik rende maar

Een heel blij en bezweet hoofd, want ik rende maar liefst 42km deze week 🥳🎉🏃‍♀️
4x een dikke 10km deze week. Ik zit weer in de dubbele cijfers! Dit is zo'n overwinning! En geeft zoveel vertrouwen dat ik op de goede weg ben.
Ik kan nog niet 's ochtends vroeg hardlopen want daarvoor ben ik dan te misselijk, maar later op de dag gaat het steeds beter. En de temperaturen zijn nu ook steeds beter. Laat die herfst maar komen! 😁🤗
.
#hardlopen #marathoner #marathontraining #runnerslife #runninggirl #running #runningmakesmehappy #runningmotivation #lekkerrennen #rotterdam

Ik kijk nu al 5 jaar geen nieuws meer. En dat is m

Ik kijk nu al 5 jaar geen nieuws meer. En dat is met een reden. Ik wil mijn leven en mijn perceptie op deze wereld niet laten beïnvloeden door angst. Wat wij als nieuws bestempelen is in 99% van de gevallen gestoeld op angst. Wie het nieuws aanzet ziet oorlog, geweld, onrecht. Zelden komt er iets goeds en liefdevols in het nieuws.

En nu werk ik op de nieuwsredactie van de IND. Iedere ochtend beginnen we met het ingekomen nieuws. En dat was de afgelopen week diep bedroevend. 700 mensen die buiten de poorten van ter Apel moesten slapen, een baby die overleed en de politiek en gemeenten die met elkaar vechten omdat er nergens ruimte zou zijn voor noodopvang.

Ik zag de verslagenheid in de gezichten van mijn collega's. 'Wie wil door de berichten gaan en een samenvatting maken voor interne communicatie?' Het bleef stil. Voorzichtig stak ik mijn hand op. 'Ik doe het wel.'

Terwijl ik voor het eerst in jaren weer door de nieuwswebsites scrollde zag ik dat er veel veranderd was, artikelen met schreeuwende koppen zitten achter betaalmuren en overal wordt iedereen uitgenodigd te reageren en een mening achter te laten. Ik ging even door de meningen heen onder de artikelen over ter Apel.

En mijn hart bloedde. Bloedde van ellende. Zoveel hatelijke berichten, ook weer geschreven vanuit angst. "Er is geen ruimte voor asielzoekers. Het zijn gelukzoekers. Iedere dag overlijden er baby's. Rot op naar je eigen land. Ze pakken onze huizen af. Onze banen. Onze welvaart."

Het opende mijn ogen: dit is dus wat wij nieuws noemen. In wat voor een vicieuze cirkel zijn wij terechtgekomen? Waar is het positieve en liefdevolle tegengeluid? Want na even zoeken vond ik op LinkedIn en Instagram ook prachtige initiatieven van mensen die koken voor de mensen in Ter Apel, die onderdak willen bieden, maar dat zien we zelden terug in het nieuws. Vreemd vind je niet?

We lijken in dit veilige en welvarende land te leven vanuit angst en deze angstcultuur wordt in een onophoudelijke stroom gevoed door media, politiek en tv. Dit zorgt voor een groot intern contrast in mij, want ik weiger vanuit angst te leven. Ik wil leven vanuit liefde, positiviteit en hoop.

En ik sta daarin vast niet alleen...

Volgen op Instagram

This error message is only visible to WordPress admins

Error: API requests are being delayed for this account. New posts will not be retrieved.

There may be an issue with the Instagram access token that you are using. Your server might also be unable to connect to Instagram at this time.

Home
Over Floor
Avonturen en Blogs
Big Dreams
Daydreams
Contact

Ga met mij mee op avontuur

Adventure Virgin

Arnhemsestraatweg 195

6991AL Rheden

KvK 70783446

floor@grintacommunicatie.nl

06-45284393

© 2022 Adventure Virgin All rights reserved